OI ΔΙΩΞΕΙΣ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Το χρονικό μιας κακοστημένης σκευωρίας: Το Νοέμβριο του 2020 δεκάδες αγωνιστές προβαίνουν σε κατάληψη του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου και ταυτόχρονα σε κατάληψη της πρυτανείας του ΕΜΠ. Το αίτημά τους είναι το αυτονόητο: να είναι ο χώρος του Πολυτεχνείου ανοιχτός. Κόντρα στην απόφαση του πρύτανη για ολικό lockout, κόντρα στο γενικευμένο κλίμα καταστολής με αφορμή την πανδημία – καταστολής που έγινε αισθητή με τις άγριες επιθέσεις της αστυνομίας σε κάθε γειτονιά της Αθήνας σε όποιον προσπάθησε να κατέβει στο δρόμο – και φυσικά κόντρα στην επιχειρούμενη αναδιάρθρωση του Πανεπιστημίου για τις επιταγές του κέρδους. Είναι, άλλωστε, αυτή η αναδιάρθρωση που επιδιώκει την ολική αποστείρωση των πανεπιστημιακών χώρων, τη διάλυση του ασύλου και την εξαφάνιση κάθε αγωνιστικής πρωτοβουλίας. Η απάντηση του κράτους ήταν η έφοδος της αστυνομίας στου δύο χώρους, με σύμφωνη γνώμη φυσικά του πρύτανη Μπουντουβή. Πάνω από 90 αγωνιστές και αγωνίστριες συνελήφθησαν αντιμέτωποι με πλημμεληματικές κατηγορίες.
Τότε γράφαμε για την πρωτοφανή καταστολή και την αδιανόητη εικόνα πάνοπλων τρομοκρατών ΕΚΑΜιτών να μπουκάρουν στην πρυτανεία σπάζοντας τις τζαμαρίες, όμως η συνέχεια της φαρσοκωμωδίας της ελληνικής αστυνομίας ήταν ακόμα πιο απίστευτη. Το Σεπτέμβρη του 2021 κλήθηκαν από την ΕΛΑΣ να δώσουν υποχρεωτικά DNA 14 συλληφθέντες της Πρυτανείας. Το επιχείρημα ήταν ότι ο γενετικός κώδικας από μπουκάλι μπύρας που πάρθηκε μέσα από την πρυτανεία ταίριαζε με γενετικό τύπο αγνώστου ανδρός που πάρθηκε από κάποιες γάζες με σταγόνες αίματος που βρέθηκαν σε δρόμο στα Εξάρχεια στις 7/12 του 2014! Τι κι αν πρόκειται για δύο κινητά και μη παράνομα αντικείμενα; Τι κι αν και τα δύο αντικείμενα πάρθηκαν από χώρους από τους οποίους περνούσαν δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι; Τι κι αν οι περισσότεροι από τους συλληφθέντες φοιτητές της πρυτανείας ήταν έφηβοι 13 χρονών και ζούσαν σε άλλες πόλεις στην επαρχία το 2014; Για τους σαΐνηδες της ΓΑΔΑ όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Δεν έχουν σημασία γιατί ξέρουν καλά, όπως ξέρουμε κι εμείς, ότι δεν επιδιώκουν να λύσουν κάποιο γρίφο που σχετίζεται με κάποιο θεαματικό έγκλημα, αλλά να δημιουργήσουν μία νέα τράπεζα γενετικο υλικού από κόσμο που αγωνίζεται στο εδώ και στο τώρα. Σκοπός αυτής της πρωτόγνωρης και αναβαθμισμένη κρατικής μεθόδευσης είναι να εγκλωβίσει και να τρομοκρατήσει τα πρόσωπα που αρνήθηκαν τις διατάξεις Χρυσοχοΐδη περί απαγόρευσης του 3ήμερου του Πολυτεχνείου και των συγκεντρώσεων. Πρόκειται για μια διαχρονική προσπάθεια των διωκτικών αρχών να απομονώνουν και να κυνηγούν όσους και όσες στήνουν αναχώματα στην εξουσία, θέλοντας τελικά να συμμορφώσουν όχι μόνο τους ίδιους αλλά το σύνολο της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται την αδικία.
Η στοχοποίηση και οι διώξεις με βάση το DNA δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Είναι γνωστές διάφορες τέτοιες
υποθέσεις: ο Τάσος Θεοφίλου έμεινε για 5 χρόνια στη φυλακή μέχρι που αθωώθηκε, η Ηριάννα Β και ο Περικλής Μπ έμειναν πάνω από ένα χρόνο στη φυλακή, από τους 8 φοιτητές τις ΑΣΟΕΕ πάρθηκε πάλι DNA παρά το γεγονός ότι δεν κρίθηκαν καν προφυλακιστέοι, ο Βαγγέλης Σταθόπουλος βρίσκεται στη φυλακή αντιμέτωπος με πρωτόδικη καταδίκη για 19 χρόνια για ένα μίγμα DNA στο οποίο δεν ταυτοποιείται καν το δικό του. Ακόμα και ολόκληρα χωριά υπέστησαν υποχρεωτικές λήψεις γενετικού υλικού και διώξεις στον αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές. Είναι δυστυχώς πολλές οι υποθέσεις αυτές που άνθρωποι υπέστησαν βασανιστήρια και πέρασαν χρόνια στη φυλακή με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο κάποιο ασαφές δείγμα DNA από μη παράνομα αντικείμενα. Το πρόσφατο παράδειγμα των 14 της πρυτανείας φανερώνει την κατεύθυνση της καταστολής για τα επόμενα χρόνια:
ολοένα και περισσότεροι αγωνιστές θα συλλαμβάνονται με αστεία προσχήματα και θα καλούνται να δώσουν
υποχρεωτικά γενετικό υλικό ενισχύοντας έτσι τις βάσεις δεδομένων του κράτους, με σκοπό τη τρομοκρατία και τον εγκλωβισμό τους σε σκευωρίες. Τα νέα παραδείγματα του Χ.Μ., ο οποίος απήχθη και υποβλήθηκε σε υποχρεωτική λήψη DNA χωρίς καμία κατηγορία και του Κώστα Κ, το γενετικό υλικό του οποίου ταυτίστηκε δήθεν τον περασμέν Μάιο με δείγμα από μια επίθεση του 2007 (παρόλο που η ΕΛ.ΑΣ είχε πάρει το γενετικό του υλικό ήδη από το 2009 αλλά δεν το είχε ταυτίσει) είναι δύο ακόμα ενδείξεις ότι το DNA θα είναι τα επόμενα χρόνια το βασικό τεκμήριο ενοχής με βάση το οποίο θα στήνονται ολόκληρα κατηγορητήρια.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αρνηθούμε να δίνουμε γενετικό υλικό και να στηρίξουμε τον αγώνα που ήδη έχει αρχίσει ενάντια στην υποχρεωτική λήψη DNA και σε όλες αυτές τις χυδαίες σκευωρίες του κράτους!
Και στο κάτω – κάτω πόσο αξιόπιστα είναι αυτά τα τεστ DNA; Εδώ και χρόνια, όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, έχει καλλιεργηθεί σε πολύ κόσμο η αντίληψη πως η ταυτοποίηση μέσω του γενετικού υλικού είναι ένα αδιάσειστο πειστήριο που αποδεικνύει δήθεν με επιστημονικό τρόπο την ενοχή κάποιου πέραν πάσης αμφιβολίας. Μάλλον η εικόνα αυτή που πολλοί έχουμε για το γενετικό υλικό ταιριάζει περισσότερο σε αστυνομικές σειρές ή δικαστικά δράματα παρά στην πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι αρκετά διαφορετική. Το DNA που βρίσκεται στα νεκρά κύτταρα, όπως κομμάτια δέρματος, είναι αυτό που συλλέγεται συχνά, είναι σχετικά εύκολο να συντηρηθεί, όμως είναι αρκετά ανακριβές και μπορεί να ταυτοποιήσει κατά μία πιθανότητα κάποια μόνο χαρακτηριστικά του γενετικού τύπου, όπως για παράδειγμα το φύλο. Ακόμα και αν υπάρχει ταύτιση, το μόνο που μπορεί να αποδείξει το DNA είναι ότι κάποιο άτομο σε απροσδιόριστο χώρο και χρόνο είχε έστω και μια δευτερογενή επαφή με επιφάνεια στην οποία βρέθηκε το DNA και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί απόδειξη ενοχής πόσο μάλλον αδιάσειστη απόδειξη όπως παρουσιάζεται. Έτσι, πολύ συχνά συμβαίνει να συλλαμβάνονται άνθρωποι εντελώς άσχετοι με το αδίκημα που εξετάζεται και οι οποίοι μπορεί πολύ εύκολα να «άφησαν» κάποια «νεκρά» κύτταρα σε κάποιο σχετικό αντικείμενο. Ένα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο ως προς τη στεγανότητα της αποδεικτικής διαδικασίας είναι πως δεν ξέρουμε καν πού φυλλάσσεται το γενετικό υλικό που συλλέγεται, υπό ποιες συνθήκες, αν είναι αρκετό για να γίνει η ταυτοποίηση. Ενώ ακόμα και αν κάποιος κατηγορούμενος αθωωθεί, το γενετικό του υλικό στην πράξη δεν καταστρέφεται ποτέ, αντίθετα μένει άτυπα στις βάσεις δεδομένων των αρχών και μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πλάγιο τρόπο στο μέλλον. Να ταυτοποιηθεί παρανόμως δηλαδή ή ακόμα και να «φυτευτεί» για
να ενοχοποιήσει κάποιο άτομο. Η ταυτοποίηση μέσω του dna είναι λοιπόν στην καλύτερη περίπτωση μια εντελώς θολή διαδικασία, αίολη τόσο επιστημονικά όσο και δικονομικά. Φυσικά, όπως συχνά μας υπενθυμίζει η επικαιρότητα με επιβλητικό τρόπο, η αστυνομία και η εισαγγελία ελάχιστα ενδιαφέρονται για την αλήθεια.
Ενδιαφέρονται μόνο για τη συντήρηση της εκμετάλλευσης και τη στοχοποίηση ή ακόμα και την εξόντωση όσων τολμούν να αντισταθούν σε αυτήν. Για αυτό το λόγο οι διωκτικές αρχές ψάχνουν διαρκώς για νέες μεθόδους ελέγχου και ταυτοποίησης, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία και την επιστήμη.
Όλα τα παραπάνω φαίνεται πως κούμπωσαν ειδυλλιακά σε μια ευνοϊκή συγκυριακά συνθήκη για την εφαρμογή ενισχυμένων μέτρων καταστολής και την περεταίρω εμβάθυνση του κοινωνικού ελέγχου. Η τελευταία διετία σάρωσε ολοκληρωτικά τις ζωές μας, αφήνοντας πίσω της μια κοινωνική συνοχή σακατεμένη. Είδαμε διάφορες μορφές καταστάσεων κρίσης που εχθρεύονται την νομιμότητα της κανονικότητας να καθίστανται εφεξής ως ο κανόνας. Επιστρατεύθηκαν ποικίλοι μηχανισμοί προκειμένου το γενικευμένο κλίμα φόβου και σύγχυσης να παράξει στρατηγικά την τυφλή εξάρτηση και πίστη σε τεχνοκρατικούς θεσμούς που αυτόκλητα παρουσιάστηκαν ως σταθεροί και ακλόνητοι, νομιμοποιώντας την επιτήρηση των ζωών μας. Σε αυτό το πλαίσιο, γίναμε θεατές ενός τεράστιου κατασκευασμένου debate μεταξύ του Επιστημονικού Λόγου και του Ανορθολογισμού. Ο κρατικός λόγος ντυμένος με ιατρικές ορολογίες, αρκετά δυσνόητες για την πλειοψηφία των πολιτών, απέκτησε την αποκλειστική εγκυρότητα για ζητήματα γύρω από τις ζωές και την υγεία μας ενώ κατάφερε να βρίσκεται αυτόματα εκτός πεδίου
κριτικής αφού κάθε αντίλογος εξοβελίζεται ως ανορθολογικός ή «ψεκασμένος». Με αυτό τον τρόπο κάθε άρνηση, αντίσταση ή καχυποψία απέναντι στις κρατικές εντολές ή απόψεις απογυμνώνεται από την πολιτική της διάσταση, απονοηματοδοτείται και ρίχνεται στον σωρό με τις υπόλοιπες «συνωμοσιολογίες». Κάπως έτσι λοιπόν γεννιούντα οι κοινωνικά ανεύθυνοι, οι ανεμβολίαστοι, οι αρνητές με έναν αόριστο αλλά εγκληματικό τρόπο, αρχικά ως το αντίπαλο δέος του εθνικού εμβολιαστικού προγράμματος και των υγειονομικών πρωτοκόλλων ενώ καταλήγουν να γίνονται κομμάτι ενός εχθρού που το κράτος εχθρεύεται και πολεμά. Το νέο σύστημα διαιρέσεων και προνομιών εφαρμόζεται καθημερινά με την καθιέρωση της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού, των πιστοποιητικών, των βεβαιώσεων διαγνωστικών ελέγχων και την υποχρεωτική επίδειξη τους σε ιδιώτες και θεσμούς. Με άλλα λόγια ταυτοποιήσεις, έλεγχος, επιβράβευση της ρουφιανιάς, παραβίαση του ιατρικού απόρρητου, οικονομική εξάντληση, ολοκληρωτική επέλαση στα σώματα μας.
Όπως έχουμε ξαναπεί στο παρελθόν, η καθημερινότητα είναι ζωσμένη με αποσπασματικά στιγμιότυπα ενός
κοινωνικού πολέμου. Πρόκειται για τον πόλεμο των πλούσιων απέναντι στους φτωχούς, των κυρίαρχων απέναντιστους υποτελείς. Διεξάγεται δια μέσω της ιδεολογία του έθνους και τη διάχυση του ρατσιστικού και σεξιστικού μίσους. Συμβαίνει με τα στρατιωτικά διαγγέλματα της κυβερνήσεως, με την ανάθεση της αστυνομίας ως το βασικό διαχειριστή της πανδημίας, την αναδιάρθρωση της εργασίας, με την διάλυση των δομών της δημόσιας υγείας και απουσία δομών περίθαλψης.
Η καθημερινή αυτή βία κορυφώνεται με τις γυναικοκτονίες, την επαναπροώθηση των μεταναστών και την απόθεση τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης – αποθήκες ψυχών. Σε αυτούς τους καιρούς λοιπόν, διαφαίνεται ότι πραγματοποιείται μία βίαιη επιτάχυνση της υλοποίησης των σχεδιασμών του κράτους και
των αφεντικών εις βάρος μας. Ταυτόχρονα, με έναν εντελώς αποπροσανατολιστικό τρόπο, καλλιεργείται
μεθοδευμένα η άκριτη πίστη στον βιοεπιστημονικό κόσμο παραβλέποντας ότι η Επιστήμη ως κατασκευή Λόγου και πρακτικών παράγει και αναπαράγει σχέσεις εκμετάλλευσης και καταπίεσης καθώς διαπλέκεται με τους κρατικούς μηχανισμούς, μετατρέποντας τα σώματα μας σε πεδία άσκησης εξουσίας. Ο αδυσώπητος και ασύμμετρος πόλεμος που κηρύσσει το κράτος και το κεφάλαιο εναντίον όσων κλυδωνίζουν την κυριαρχία, δηλαδή όλων των κομματιών της κοινωνίας που αγωνίζονται και οργανώνονται, διενεργείται σε διάφορα επίπεδα και στοχεύει εναντίων των πιο ζωτικών τμημάτων του βίου μας. Στοχεύει ακόμα και στο ίδιο το σώμα, στον έλεγχο των κινήσεων του, στην τοποθέτηση του στον χώρο με καθορισμένο τρόπο και χρόνο, στην συγκράτηση του σε οριοθετημένες συμπεριφορές. Οι νέες ιατρικές τεχνολογίες που κερδίζουν έδαφος ενάντιων μας, και η αποδοχή του ελέγχου ως κανονικότητα, διευκόλυναν την υποχρεωτική λήψη DNA ως ένα ακόμη μέσο απόδειξης «ενοχής».
Σε μία παρόμοια λογική που περιγράφηκε παραπάνω, το κράτος έχει συμφέρον να απεικονίζει στο πρόσωπο εν δυνάμει αγωνιστικών υποκειμένων, φιγούρες επικίνδυνες που απειλούν την εθνική ενότητα και την κοινωνική ειρήνη που διατείνεται ότι συντηρεί, ενώ στη συνέχεια σκοπεύει στην εξόντωση τους, φυσική, οικονομική, δικαστική ή κοινωνική. Με αυτόν τον εξελιγμένο τρόπο γονιδιακής χαρτογράφησης που παράγει με πολύ θολό και ανακριβές τρόπο τεκμήρια ενοχής και διευκολύνει την δημιουργία κατασκευασμένων κατηγορητηρίων, επιβάλλει σε όλους και όλες μας ένα τρομαχτικό κλίμα επισφάλειας, καθιστώντας μας ως αιώνιους/ες εν δυνάμει ύποπτους/ες.
