ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΗ
Μέσα στο 2024 μετράμε ήδη 6 γυναικοκτονίες, 66 τα τελευταία χρόνια και αμέτρητες απόπειρες που κάποιες φτάνουν στα αφτιά μας και πολλές άλλες όχι. Όπως τις περισσότερες φορές έτσι και στο Μενίδι είχαν υπάρξει πάνω από μία καταγγελίες στην αστυνομία και όμως μετράμε άλλη μία γυναικοκτονία από τα χέρια του πρώην συντρόφου της, ο οποίος αποφάσισε «ότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά του». Το τελευταίο διάστημα και μετά τη γυναικοκτονία και της Κυριακής στο Α.Τ. Αγίων Αναργύρων έχει απασχολήσει ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη και έχει διαφανεί με τον πιο άμεσο τρόπο το πολιτικό ψέμα της προστασίας και της ασφάλειας της κοινωνίας από την συνεχώς διογκωμένη αριθμητικά και γεωγραφικά ελληνική αστυνομία. Για όσες βέβαια χρειάστηκε ποτέ να καταφύγουν σε αυτήν ή άλλες κρατικές δομές (ή μη) προστασίας θυμάτων έμφυλης βίας το ψέμα της κρατικής προστασίας έχει καταρρεύσει προ πολλού. Στα αστυνομικά τμήματα έρχονται αντιμέτωπες με αμφισβήτηση, ειρωνεία, απλές συστάσεις στους κακοποιητές, κριτική για το ντύσιμό και φέρσιμό τους, επανατραυματικές καταθέσεις. Έξω από τα Α.Τ. συναντούν τηλεφωνικές γραμμές βοήθειας με τεράστιες αναμονές κλήσης, έλλειψη διαθεσιμότητας άμεσης στέγασης και προτροπές για μετεγκατάσταση των θυμάτων σε άλλες πόλεις μακριά από τον τόπο κατοικίας τους λόγω μη διαθέσιμων κλινών, έλλειψη χώρων φιλοξενίας για περιπτώσεις μητέρων με ανήλικα τέκνα. Στα αστικά δικαστήρια, όταν και αν μπορέσουν οικονομικά να καταφύγουν, πολύ συχνά δικάζονται οι ίδιες αντί των κακοποιητών τους.
Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι ζητήματα τυχαιότητας, συμπτώσεων ή εξαιρέσεων. Η πατριαρχία είναι από τα μακροβιότερα συστήματα εκμετάλλευσης και οι κοινωνίες μας έχουν δομηθεί και διαιωνίζουν αυτές τις εξουσιαστικές σχέσεις. Οι γυναίκες είναι αυτές που θα εργαστούν εξίσου για λιγότερα χρήματα, που θα αναλάβουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική αναπαραγωγή των οικογενειών τους κ.α. Η πατριαρχία σαν σύστημα έμφυλων σχέσεων μεταξύ άλλων καθιστά την γυναίκα κομμάτι της ιδιοκτησίας του άντρα με τρόπο που ανάλογα την κοινωνική συνθήκη μπορεί να πάρει ακόμα και τις πιο ακραίες μορφές βίας, όπως η γυναικοκτονία. Αυτό το διαχρονικό φαινόμενο αντιμετωπίζεται από τον κυρίαρχο λόγο με τρόπο που να αποπροσανατολίζει τις πραγματικές του αιτίες, αποκρύπτοντας την κατά συρροήν συχνότητά του και παρουσιάζοντας το κάθε περιστατικό ως μεμονωμένο ή ακόμη κι ως «έγκλημα πάθους». Δυστυχώς την θέση αυτή υιοθετεί και μεγάλο μέρος της κοινωνίας, με αποτέλεσμα η πατριαρχική βία να κανονικοποιείται. Η πατριαρχία έχει συνέχεια και διαπερνά τις σχέσεις μας, όπως αντίστοιχα και το κράτος. Παρά το μονοπώλιο της βίας του, την αποκλειστική του ιδιότητα να συντάσσει νόμους και να εγγυάται τη νομιμότητα, η ωμή δύναμη επιβολής και κυριαρχίας που ασκεί στους υποτελείς του, δεν αρκεί για να συντηρείται και να αναπαράγεται, αλλά προϋποθέτει την ιδεολογική νομιμοποίησή του από τους υπηκόους του. Οι άνθρωποι έχουμε εσωτερικεύσει τη λειτουργία, τις πρακτικές και τη φιλοσοφία της κρατικής εξουσίας υποχωρώντας μπροστά στους εκβιασμούς της. Αποδεχόμαστε την αστυνομία ως τον φορέα που θα μας προστατέψει και κλονιζόμαστε όταν δεν το κάνει. Ακόμη όμως και όταν φαινομενικά αδρανεί, ενεργεί. Ενεργεί υπέρ των πολιτικών, οικονομικών, δικαστικών, νομοθετικών και θρησκευτικών θεσμών τους οποίους υπηρετεί είτε με το κάποιες φορές να «σιωπήσει» είτε με το να εξαντλήσει τη δυνατότητα βίας που κατέχει.
Τον πόλεμο τον βλέπουμε καθημερινά. Από τα αστυνομικά τμήματα και τα κέντρα κράτησης μεταναστριών ως τα σχολεία και τα πάρκα και από τους χώρους εργασίας μέχρι τις παρενοχλήσεις και τις κακοποιήσεις των γυναικών στα λεωφορεία, μέσα και έξω από τα Α.Τ. και στο δρόμο από άντρες, ένας καθημερινός πόλεμος μαίνεται από τους μικρούς και μεγάλους εξουσιαστές αυτού του κόσμου. Στεκόμαστε ενάντια στην πατριαρχική βία και στους θεσμούς που την αναπαράγουν. Είμαστε υποχρεωμένες να πάρουμε θέση απέναντι σε αυτόν τον πόλεμο. Να φανερώσουμε την αδικία του, να οργανώσουμε τις άμυνες μας, να ριζοσπαστικοποιούμαστε και να παλεύουμε χτίζοντας βήμα βήμα νέους θεσμούς, νέες δομές, έναν άλλο κόσμο ελευθερίας, ισότητας κι αλληλεγγύης.
ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ
Υπόγειος Ιλισός
Αναρχική Ομάδα στην Αθήνα
Μάιος 2024
